μπαλαούρο

το, και μπαλαούρος, ο

ναυτ.

1. η αποθήκη όπου φυλάσσονται σχοινιά, χρώματα, τεμάχια αλυσίδας και άλλα αντικείμενα και η οποία βρίσκεται, συνήθως, προς το πρωραίο τμήμα τού σκάφους και μακριά από τις συνήθεις θέσεις διαμονής ή κυκλοφορίας τού πληρώματος, επειδή το περιεχόμενό της είναι εύφλεκτο

2. φρ. «τόν έβαλαν στο μπαλαούρο» — τόν έκλεισαν στο κρατηρήριο, στην απομόνωση.

[ΕΤΥΜΟΛ. Πιθ. < ιταλ. balaustro «περίφραγμα»].